عشـــق از روز ازل بی ســــر و ســامانی بـود...
مـن چــه مـیدانم؟! و مـیداند؟! و مـیدانی؟! بـود...

از همــان روز که افـتــــاد به تو چــــشمانم...
سـرنوشـت مـنِ نفــرین شده ویــرانـی بـود...

برف و کلاغ،ریلِ قطار و مردی که مدتیست...
سویِ چراغ، فکرِ فرار و مردی که مدتیست...

کِز کرده در میان خاطره هایت نشسته است...
از شهر و زندگی،بدونِ تو انگار خسته است...

هرصبح و شب،کنارِ عکسِ تو هی پیر میشود...
دارد...نفس...نفس،به موی ِتو زنجیر میشود...

هرلحظه جایِ خالی ات به دلش سنگ میزند...
بغضی گران به جان وروح وتنش چنگ میزند...

یک مردِ بی هوس، که ازتو و دنیا بریده است...
خوابی به غیرِ چِشمِ مستِ تو حتی ندیده است...

سیگار و دودِ تُند و شعرِ فروغ و سِه تار و تو...
بیمار و ذهنِ کُند و فکرِ شلوغ و حِصار و تو...

یک قطره اشک، سنگِ سردِ مزار و سیاه و تو...
لَج کرده بی تو آسِمان که بِبار و نگاه و تو...

"یک کوله بار"،برف و قطار و مردی که مدتیست...
"سوت" و کلاغ ، مرگِ بهار و مردی که مدتیست...

غزل سهرابی